Rat je pakao. To je kliše, ali kliše koji ne prolazi tako često kroz ruke Holivuda. Naravno, ima tu i izuzetaka, poput Platoon Olivera Stonea, koji beskompromisno prikazuje rat kao jedan stravičan biznis dehumanizacije. Ali Platoon i ostali filmovi napravljeni od istog ruha više su drame nego trileri. Pitanje je, da li je moguće snimiti napet film koji će vas naterati da tokom cele projekcije sedite na ivici sedišta, a koji pritom ne prerasta u glorifikaciju nasilja i krvoprolića. Rediteljka Kathryn Bigelow, bivša žena Jamesa Camerona i rediteljka kojoj idu krediti za filmove poput Point Break i Strange Days, odgovara na ovo pitanje sa definitivnim i beskompromisnim "da!".
The Hurt Locker je možda prvi film koji je snimljen sa ratom u Iraku u pozadini bez apsolutno ikakve političke agende. Film ne mari da li su invazija i okupacija dobra ili loša ili moralna ili imoralna stvar. Sve što je bitno jeste da su trupe tu, da imaju posao koji treba da odrade, a najvažnije za svakog čoveka je da preživi kraj dužnosti. Ovo je akcioni film, čist i jednostavan. Amerikanci i njihovi saveznici su "dobri momci" (relativno govoreći), a pobunjenici su "loši momci". I ne zalazi se dublje od toga. Rezultat je adrenalinsko iskustvo sa pozamašnim brojem nezaboravnih napetih momenata. Likovi u središtu priče su tehničari za bombe, koji pokušavaju da demontiraju eksploziv dok se nalaze pod snajperskom vatrom.
The Hurt Locker sadrži imena poput Ralpha Fiennesa, Guy Piercea i Davida Morsea, ali svi ti poznati glumci imaju samo male uloge. To je urađeno s namerom jer, iako poznate face dovlače publiku u bioskope, oni takođe mogu i da odvuku pažnju od realnosti situacije. Prave zvezde ovde su Jeremy Renner (kao James), Anthony Mackie (kao Sanborn) i Brian Geraghty (kao Owen Eldrige). Oni glume trojicu članova jedinice za demontiranje bombi koji rade u Bagdadu. Sanborn i Owen pružaju zaštitu, dok je James čovek koji radi na eksplozivima. On ne preza od rizika, što iritira Sanborna, i često se nalazi u situaciji da ga bomba raznese jer preduzima bespotrebne rizike.
U pitanju su iscrpljujućih 130 minuta; mnogi gledaoci napustiće bioskop osećajući se ispijeno. Kao što se vidi u uvodnoj sceni, The Hurt Locker se ne rešava svojih likova neočekivano i bez fanfara. Ima tu bar sedam napetih situacija, i bilo koja od njih može da posluži kao stub oslonac za dobro osmišljen film. Bigelow prelazi s jedne na drugu sa samo kratkim pauzama. A opet, uprkos fokusu na napetosti i tenziji, likovi su dobro realizovani, a okruženje snažno razvijeno. Ovaj, više od bilo kog drugog skorijeg filma, sadrži osećaj da ste tamo i pruža nam ukus Iraka koji ne vidimo u večernjim vestima. (Film je snimljen u Jordanu.)
Za ove ljude, taktički ciljevi nisu bitni. Sve se svodi na brojanje dana do kraja dužnosti. Pobunjenici su jedan neprijatelj; kad su oni u pitanju, stvar je ubiti ili biti ubijen. Drugi neprijatelj su eksplozivne naprave, a one čak i manje praštaju. Jedan pogrešan potez, i nema povratka. Na filmskom festivalu u Torontu 2008. godine, distributerska kuća Summit Entertainment otkupila je prava na distribuciju u Americi, i tako je počela cela priča. Trebalo je devet meseci da film konačno dospe u bioskope. Bez sumnje, čekanje se isplatilo.
